Hossain Khazari, prisoner of concsience sentenced to death writes to Human Rights organization

Hossain Khazari, prisoner of concsience sentenced to death writes to Human Rights organization

I am Hossain Khazari, political prisoner accused of activities against the national security by the first branch of Revolutionary Court. This charge was upheld by 10th branch of the court of appeals in Western Azarbaiejan and sentenced me to death.


I will attempt to  reveal the methods used during my interrogations ; despite the courts effort to forbid even a mention of such activities to  the people of Iran and International community ,and even refuse to acknowledge my open letter to the Justice Department.

Despite all their effort, I will attempt to report some of the situation to which I am still subject to the world in hopes that there be some one to hear my voice.

I have been in detention since the Mordad of 87 (July 2009) . I was arrested in Kermanshah by the Nabi of Akram Sepah branch and was under the authority of same for 49 days. During that time I was subject to sever physical amd mental torture including the following:

1- Beating for several hours every day
2-  Emotional and mental pressure and intimidation during interigation
3-  Treats to implicate my brother, brother in law and my family in an “Illegal Activities” against the government
4-  kicks to my gentile area which caused bleeding and sever inflammations of my genitalia for 14 days
5-   Open wound to my right leg , measuring 8 centimetre (approximately 4.5 inches) resulting from kicking by the interrogator; which is still open.
6- Sever blows to my entire body with night sticks for 49 days causing bruising and inflammation all over my body

Under the section 38 of Iran’s constitution , torture to extract confession is strictly forbidden, and forcing a person to testify, confess or take an oath under duress is illegal and any results obtained by such methods is considered inadmissible in court. Furthermore, the same law states that those who break this law shall be prosecuted and face punishments.  Now the question is what of this law?

As I said before, I was subjected to torture and physical and mental pressure during the interrogation , so why is the evidence obtained under such conditions is not only considered admissible in court but  is the same evidence used to sentence me to death?

I was transfered from Nabavi of Akram Speah prison in Kermanshah to Sepah Al Mehdi of Oramieh on 16th of Dai (September of 2009) . In the new prison, I also was subjected to extreme mental pressure and severe physical torture.

Again is was transferred to Western Azarbaiejan’s Information Ministry head quarters on 26 of Bahman (October 2009)  and tortured again.

After being transferred to the Oromieh prison on 21th of Ordibehesht (January of 2010), I appeard in court for the first and last time at one of the branches of Revolutionary Court in Oromieh.  The representative of the Information Ministry was also present at the court along with the Oromieh prosecutor. Before the proceedings I was cautioned that I may not speak of torture nor am I allowed to mention any of the interrogations methods or what happened during these sessions.   I was also threatened not to mention that my “confession” was obtained under torture. Such was the atmosphere of the court, that and the fact that I was not given any time to prepare a statement nor given enough time to state my case , how could my lawyer or myself be able to defend my case against such heavy accusations in less than 10 minutes.

Another question is what was the purpose of my presence in such a comedic court , if not to just prove that I “Have” had a trail and “WAS” sentenced during the proceedings.

Despite the threats and pressures, I stated to the judge, Judge Darvishi, head of the first branch of the revolutionary court that I was indeed tortured and the confessions are invalid since it was dictated to me while being under sever mental and physical duress.  I also told him that I was cautioned not to mention the torture of retract my confessions. But alas, he proceeded with the sentencing without any attempt to investigate my claims of torture and in 10 minutes delivered the sentence of execution. The same sentence was upheld at the appeals court and in 17th of Mordad (June 2010) was finalizes and delivered to me in Ormoieh prison.

It is worth saying that between the first court sentencing and the appeal court, I  did not stop trying and in 5 th of Mordad (june 2010) , two weeks before the final verdict,  I sent a formal complaint to the attorney general of military courts in Oromieh which has gone on record on Dai 10th (January 2010).

My complaint of the military court was referred to  main courts and despite my complaints about the behaviour of the interrogators and the officers of  Al Mehdi branch of the Sepah and the medical evidence of the torture that I laid before them and my request to be sent to the Medical officer, the prosecutor of the 8th branch did not even ask to send me to the medical examiner to find out if I was telling the truth or not.

on the date of 13 th of Bahman (February 2010), right after I sent the complaint and submitted my evidence to the medical examiner I was taken to Information ministry under armed guard and was kept there for 3 days. During these three days I was threatened about the complaint I had submitted and asked why I dared to complain and also that I now must appear on camera and read off the confessions they have written for me and deny that I had been mistreated in any way. I was told if I cooperate, they may lesson the charges and reduce the punishment.

These naked threats to me  and the attempt to create  the false reality  for the people is like they are haggling with human life. My family was terrified when they heard that I was transferred to Information Ministry and when ever my father attempted to find any information about me, he was given confusing and conflicting answers. He was so frightened that I may have already been executed that he suffered a fatal heart attach at the Information Ministry and was sent from there to hospital where he passed on.  Thus adding another chapter to the crimes of Islamic Republic for creating such a fear in the relatives of prisoners of conscience which is much worse than the actual execution. Who will answer for such crimes?

Not 20 days after the death of my father that I was summarily exiled to prison in Ghazvin (600 or so miles from Oromieh, his home).  You can imagine my mental condition specially after spending hours handcuffed and blind folded without any explanation of what is about to happen. After several hours in that condition they casually mentioned that I am to be transferred to another prison and “not to worry”.

So far no one has followed up on my complaints or my request to be sent to medical examiner . So far there has been no reason given for not following up on my complaints.

the 8 month I spent there in solitary confinement effected my mental state such that I tried to kill myself twice. I thought death will be far better that this daily torture and inhumane conditions. How is it possible in today’s world to torture some one for 8 months without allowing him to see a visitor or even contact his lawyer.

In conclusion, I , Hossain Khazari, political prisoner sentenced to death and kept under such secrecy hat when my letter of complaint arrived at the courts, the prison refused to identify my name or finger prints and the letter itself is confiscated.
The time of my execution has not been told to me, I do not know if it will be tomorrow or tonight, and I am not allowed visitors and can not even let any one know that I am still alive.  Under this conditions is when I ask the human rights defenders and organizations concerned with human rights and the rights of prisoners to accept my request and be my voice to the humanity. From now on I formally recognize all of you as my lawyers and ask you to help me take my case to a fair and just court without any secrecy and with complete openness I will answer any and all of your questions.

Finally I ask the UN Human Rights Commissioner to kindly read, publish and follow my case.

With respect,

Hossain Khazari
Political prisoner on death row, Oromieh central prison, Ward 12 

نامه حسين خضري، زندانی محکوم به اعدام، به سازمانهای حقوق بشری: مدت ۴۹ روز تحت شکنجه بودم ازقبيل ضربه زدن با لگد به اندام های تناسلی و خونريزی و تورم آن نواحی از بدنم به مدت چهارده روز

حسين خضری زندانی سياسی محکوم به اعدام، طی نامه ای به افکار عمومی و سازمان های و نهاد های حقوق بشري، خواهان پيگيری طرح شکايت خود از دستگاه اطلاعاتي، سپاه پاسداران و دستگاه قضايی شده است.

به گزارش ارگان خبری فعالان حقوق بشر در ايران، وی در بخشی از نامه خود می گويد به مدت ۴٩ روز در سلول های انفرادی سپاه و در بازداشتگاهی مخفی که زير نظر سازمان زندان های نيست به شدت شکنجه و وادار به اعتراف شده است.

متن اين نامه به شرح زير است:

اينجانب زندانی سياسی حسين خضری که به اتهام اقدام عليه امنيت ملی از سوی شعبه اول دادگاه انقلاب اسلامی اروميه و همچنين تاييد شعبه ده دادگاه تجديد نظر آذرباييجان غربی و همچنين تاييد حکم صادره از سوی شعبه ٣۱ ديوان عالی کشور به اعدام محکوم شده ام.

برای پرده برداشتن از نحوه بازجويي، بازپرسی و دادگاهی که شديدا از انعکاس و نحوه چگونگی مراحل ذکر شده به افکار عمومی و بيدار جامعه مدنی داخل و خارج جلوگيری به عمل آمده و می آيدو حتی از نامه سرگشاده ای که به عنوان اعتراض قانونی به مراحل پرونده سازی به رياست قوه قضاييه کشور نوشته بودم مسئولين زندان از تاييد آن امتناع می کنند.

با وجود تمامی اين مشکلات بنده شرح مختصری از وضعيتی که به بنده وارد شده و به نوعی تا به حال ادامه دارد ميدهم باشد که گوشی شنوا شنيده و زبانی حق گو شروع به بازگو و ارسال مطالب زير نمايد.

اينجانب در تاريخ دهم مرداد ماه ٨٧ در شهرستان کرمانشاه توسط نيروهای سپاه نبی اکرم آن شهرستان دستگيرشدم و مدت ۴٩ روز که در اختيار نيروهای سپاه نبی اکرم کرمانشاه بودم ومتحمل شکنجه های فيزيکی و روحی در زمان بازجويی بودم که شکنجه ها از نظر فيزيکی شامل :

۱- کتک زدن به مدت چندين ساعت در هر روز

٢- ايجاد فشار روحی و روانی در حين بازجويی

٣- تهديد بازجويی هايم مبنی بر آنکه اگر آن مواردی که ما ميگوييم قبول نکنی به برادر و داماد خانواده شما ميتوانيم برچسب فعاليت های غيرقانونی عليه نظام بزنيم

۴- ضربه زدن با لگد به اندام های تناسلی من و خونريزی و تورم آن نواحی از بدنم به مدت چهارده روز

۵- پارگی پای راستم تقريبا به اندازه ٨ سانتيمتر به علت ضربه محکم پای بازجو که هنوز قابل مشاهده است

۶- وارد کردن ضربات متعدد به تمامی بدنم با باتوم اين موارد در مدت ۴٩ روز بازداشت بنده در بازداشتگاه سپاه پاسداران کرمانشاه بود.

حال سوالی که مطرح می گردد اين است که مگر در قانون اساسی جمهوری اسلامی ايران در اصل ٣٨ آن صراحتا بيان نشده است هرگونه شکنجه برای گرفتن اقرار و يا کسب اطلاع‌ممنوع است‌، اجبار شخص به شهادت‌، اقرار يا سوگند مجاز نيست‌و چنين شهادت و اقرار و سوگندی فاقد ارزش و اعتبار است‌ و متخلفين از اين اصل مجازات می شوند.

در حالی که به آن صورتی که ذکر کردم بنده در مدت بازداشت در سپاه نبی اکرم کرمانشاه هم متحمل شکنجه فيزيکی شده ام هم شکنجه روحی و روانی .پس چطور اقرارهای بنده که به زور شکنجه از من گرفته اند دليل و مدرک معتبری برای دادگاه شده و بنده را به چنين حکم سنگينی يعنی اعدام محکوم کرده اند.

بعد از آن در مورخ ٢٨ شهريور ٨٧ بنده را از سپاه نبی اکرم کرمانشاه به سپاه المهدی اروميه منتقل کردند و در آنجا نيز تحت انواع شديدترين شکنجه های فيزيکی و روحی قرار گرفتم.

دوباره مورخ ۱۶ دی از بازداشتگاه سپاه المهدی شهرستان اروميه به اداره کل اطلاعات اذرباييجان غربی منتقل شدم و تا تاريخ ٢۶ بهمن همان سال تحت اختيار اداره اطلاعات اروميه بودم و تمامی موارد شکنجه در طی بازداشتم در اداره اطلاعات اروميه اجراو اعمال شد.

بعد از آنکه بنده را به زندان اروميه منتقل کردند در تاريخ ٢۱ ارديبهشت ٨٨ برای اولين بار و آخرين بار بنده را در شعبه يک دادگاه انقلاب اسلامی اروميه دادگاهی نمودند که در جلسه دادگاه نماينده اداره اطلاعات اروميه و دادستان حضور داشتند و قبل از آن هم اينجانب را ماموران اداره اطلاعات اروميه تهديد کردند که نه از شکنجه بايد حرفی بزنی و نه در مورد بازجويی های که از تو گرفته ايم البته به زور شکنجه! بالاخره با اين جو سازی در دادگاه بدوی و همچنين با عدم اعطای زمان کافی برای بنده برای دفاع از خودم و جمع جور کردن محاکمه بنده در حدود ده دقيقه و اتمام آن کاملا جای سوال برای بنده شد که آيا در عرض ده دقيقه و با آن اتمسفر حاکم بر فضای دادگاه چطوری من و وکيلم ميتوانستيم از اتهامات وارده دفاع نماييم و چگونه از اين اتهام سنگين برائت کنيم.

سوال ديگری که برای من متصور می شود اين است که آيا حضور من در جلسه ای دادگاه به منزله اجرای اجباری نمايشی درام و کمدی نبود که فقط آقايان گفته باشند که متهم در دادگاه حضور بهم رسانده و با توجه به طی مراحل دادگاهی محکوم شد .

سوال بعدی هم آن که در دادگاه به قاضی پرونده ام آقای درويشي، رييس شعبه يک بيان کردم که بسياری از بازجويی های خود را قبول ندارم زيرا به زور شکنجه های فيزيکی و روانی مجبور به قبول آن مطالب گشته ام در حقيقت آنها را به من ديکته کرده و قبولانده اند، ولی با اين همه قاضی پرونده هيچ اعتنايی به مطالبم ننمود توضيح آن که اعمال شکنجه از سوی بازجو هايم با توجه آنکه ايشان يعنی بازجويان مرا تهديد کرده بودند به قاضی گفتم ولی افسوس از گوش شنوا، متاسفانه قاضی بدون هيچگونه تحقيق و تفحصی در مورد ادعای شکنجه بنده مبادرت به صدور رای اعدام نمود و رای همان دادگاه بدوی توسط شعبه ده تجديد نظر استان آذرباييجان غربی در مورخ ۱٧ مرداد ٨٨ تاييد شده و در تاريخ ۱۱ مرداد حکم قطعی صادر شده و در زندان مرکزی اروميه به من ابلاغ گرديد.

درضمن من تا قبل از قطعی شدن حکم دادگاه دست از تلاش بر نداشتم و در تاريخ ۵ مرداد از نوع رفتار غيرانسانی و غيرقانونی بازجو هايم به دادسرای نظامی شهرستان اروميه شکايت کردم که مورخ ۱۰ بهمن ٨٨ ابلاغ گرديده است.

شکايتم از دادسرای نظامی به دادسرای عمومی رسيد و همان موقع به برادرم در مورخ ٢٧ بهمن ٨٨ ابلاغ شده است به محض شکايت بنده از نحوه بازجويی و برخورد ماموران سپاه المهدی و اداره اطلاعات اروميه در تاريخ ۱۶ آذر ٨٨ به بازپرسی شعبه هشتم احضار و وضعيت شکنجه و نحوه برخورد بازجويان را اعلام و همچنين مدارک پزشکی که دال بر شکنجه شدن اينجانب مينمود تقديم کردم و در ضمن درخواست معرفی به پزشکی قانونی را نمودم و تعجب آور انکه بازپرس شعبه ٨ در برابر اظهارت بنده حتی نخواست برای اثبات راست يا دروغ بودن موارد ذکر شده، بنده را به پزشکی قانونی اعزام نمايد.

در تاريخ ۱٣ بهمن ٨٨ يعنی درست بعد از آنکه بنده طرح شکايت نموده و در بازپرسی شعبه ٨ اظهارت خود را نوشته و مدارک پزشکی را تقديم بازپرس نمودم و پرونده در دادسرای نظامی عدم صلاحيت خورده و به دادسرای عمومی رفته به عبارتی ۳ روز بعد از نامه نگاری اداره سازمان قضايی نيروهای مسلح استان آذربايجان غربی با دادسرای عمومی در خصوص عدم صلاحيت رسيدگی دادسرای نظامی اروميه و ارجاع پرونده به دادسرای عمومی مرا به اداره اطلاعات اروميه برده و در مدت ٣ روزی که در بازداشتگاه مرکزی اداره اطلاعات اروميه بودم انواع و اقسام تهديد ها مبنی بر آنکه اولا چرا بر عليه ما در دادگاه طرح شکايت کردی ثانيا در برابر دوربين فيلم برداری حاضر به اعتراف نوشته های که ما به شما می دهيم باشيد و متذکر گرديد که هيچ نوع بد رفتاری و شکنجه نشده ما نيز در عوض نسبت در رای که برايت صادر شده تخفيفاتی را به وجود می آوريم.

در حقيقت آشکارا تهديد بنده و ايجاد فضای سوداگری و عامه گری انگار سرنوشت انسانها نيز مانند کالا قابل داد و ستد است در حالی که انتقال من از زندان اروميه به اداره اطلاعات باعث ايجاد استرس و دلهوره شديد در بين اعضای خانواده ام شده و با توجه به انکه پدرم برای کسب اطلاع از وضع بنده به اداره اطلاعات اروميه مراجعه و متاسفانه با شنيدن جواب های گنگ و مبهم تصور می کنند که شايد مرا اعدام کرده اند و ايشان همانجا جلوی درب اداره اطلاعات اروميه دچار سکته مغزی شده و بعد از اعزام به بيمارستان دار فانی را وداع ميگويند اين نيز برگ ديگری از جنايات دستگاه امنيتی جمهوری اسلامی ايران که با ايجاد نگرانی برای خانواده ضربه مهلک هم به من هم به خانواده ام وارد کردند که از صدها اعدام کردن برايم بدتر بود حال چه کسی جوابگويی اين مسائل است خدا می داند.

جالب آنکه بيست روز بعد از فوت پدرم نگذشته بود که آقايان عوض عرض تسليت به بنده مرا بدون هيچگونه دليلی و بدون هيچ اطلاعی به زندان قزوين تبعيد کردند حال تصور کنيد که من در چه حالت روحی قرار گرفته بودم و مهم تر از همه آنکه بعد از چند ساعت که به طور چشم بسته و پا بسته و دست بسته به من گفتند که چيز خاصی نيست و تو را به زندان ديگری انتقال ميدهيم .

در مورخ ٣۰ فروردين قرار منع تعقيب در شعبه ۱۰۴ جزايی اروميه صادر گرديد حال آنکه شعبه ۱۰۴ جزايی نه بازجويی های بنده و نه حتی نماينده ای از سپاه پاسداران و يا اداره اطلاعات را برای توضيح مسائل نه به بازپرسی نه به شعبه ای فرا خواند و نه با معاينه ای بنده توسط پزشک قانونی موافقت نمود حال بر چه مبنايی قرار منع تعقيب صادر کرد نمی دانم.

در کيفر خواست صادره از سوی اداره اطلاعات و هم حکم دادگاه اينجانب حسين خضری به عنوان محارب شناخته شده ام در صورتی که مصاديق محاربه نه بر بنده صادق است نه محرز اولا بنده هنگام دستگيری مسلح نبودم چون بنده فعاليت سياسی به طور مدنی ميکردم ثانيا هيچ اقدام مسلحانه ای عليه جمهوری اسلامی ايران نکرده ام همچنين بنده حدود ٨ ماه در سلول های انفرادی سپاه نبی اکرم کرمانشاه و سپاه المهدی اروميه و اداره اطلاعات اروميه تحت بدترين شکنجه های فيزيکی و روانی و انواع تهديد ها و تحقيرها بوده ام .

به طوری که بازداشت طولانی مدت بنده به مدت ٨ ماه در آن سلول های انفرادی چنان بر سيستم عصبی و حالات روحی و روانی ام تاثير سو گذاشته بود که اقدام به خودکشی کردم آن هم ٢ بار! چون واقعا شکنجه ها و نوع رفتار غير انسانی بازجويان به حدی بود که مرگ را بهتر از آن طور زندگی و زنده ماندن ميدانستم و جايی بسی سوال است که در کجای دنيا فردی را ٨ ماه در سلول انفرادی مورد آزار و اذيت جسمی و روحی قرار داده اند و هيچگونه ملاقات را با وکيل يا خانواده و يا حتی تماس تلفنی با ايشان داشته باشد.

در پايان بنده زندانی سياسی حسين خضری با توجه با آنکه تحت شديدترين مراقبتهای امنيتی زندان قرار دارم و به طوری که حق نامه ای سر گشاده که به بالاتربن مرجع قضايی کشور نوشته ام بدون هيچگونه دليل قانونی و خاصی از تاييد اثر انگشت نامه بنده خودداری و اصل نامه نوشته شده را حفاظت زندان از بنده گرفته و باز پس نمی دهد.

حال با توجه به آشکار نبودن زمان اجرای حکم اعدام بنده که آيا فرداست يا پس فرداست از انتشار کوچکترين خبر حتی خبر سلامتی خويش به صورت راحت و آزادانه محروم می باشم لذا تحت چنين شرايط فوق سنگين امنيتی از تمامی مجامع بين المللی و سازمانهای کانون مدافع حقوق بشر و حتی افرادی که در مورد حقوق زندانيان سياسی و همچنين در زمينه حقوق بشر فعاليت می کنند تقاضا دارم که صدای سرکوب شده مرا به گوش انواع بشريت رسانده و از هم اکنون تمامی آن مراجع و آن افراد را به عنوان وکيل رسمی خود می شناسم که هر سوالی را به نام بنده در جهت برگزاری يک دادگاه صالح و بی طرف بازبينی دوباره پرونده به طور واضح و آشکار بدون مخفی کاري، پيگيری و موضوع شکنجه وارده بر بنده را اقدام و اعمال نمايد .

در پايان از شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد؛ عفو بين الملل و تمامی مجامع حقوق بشر در خواست می نمايم با انتشار نامه اينجانب و پيگيری مسائل مطرح در آن اقدام نمايد.

حسين خضری

زندانی سياسی محکوم به اعدام زندان مرکزی اروميه بند ۱٢

http://www.enghelaab.com/index.php?option=com_content&view=article&id=3713%3A1389-08-15-03-04-15&catid=93%3A1389-02-08-06-15-15&Itemid=101